De grootste Spaanse schilder in de 17e eeuw was ongetwijfeld Velázquez, en voor Roel Herfst komt op de tweede plaats Francisco de Zurbarán. Zijn opdrachtgever was meestal een klooster, en heel vaak heeft zijn werk dus een religieuze problematiek. Bij eerste oogopslag lijkt zijn werk heel realistisch, maar wanneer hem dat uitkomt wijkt hij hier helemaal van af. Wanneer hij een Zweetdoek van Veronica schildert zien we een voorover gebogen “portret” van Christus, wat natuurlijk onmogelijk zou zijn bij een letterlijke afdruk van het gezicht van Jezus op een doek. Maar als uitdrukking van emotie uiterst belangrijk. Twee “werkelijkheden” worden a.h.w. over elkaar heen gelegd. Iets daarvan vind je terug bij de hommages van Roel Herfst. Fascinerend is ook dat Zurbarán met zijn volstrekt heldere vormentaal een mystiek religieuze wereld weet op te roepen.